به کجای این شب تیره بیاویزم.....

.  

کانال تلگرامی فراستخواه

به کجای این شب تیره بیاویزم.....

1.روحانی انصافا در نشست مطبوعاتی نیویورک از زبان حقوقی متینی استفاده کرد. دولتهای ایران در بعد از انقلاب هرکدام گرامر خاص خود را داشتند. دولت موقت زبان عرفی دمکراتیک  برای اداره کشور در شرایط انقلابی می خواست و نگذاشتند. دولتهای دوره جنگ وبه طور خاص میرحسین موسوی،  آن روزها با زبان مکتبی کار کردند. هاشمی زبان تعدیل اقتصادی در پیش گرفت. خاتمی زبان فرهنگی و مدنی متینی داشت. احمدی نژاد پوپولیست بود واکنون روحانی  با  زبان حقوقی سخن می گوید.

2. زبان حقوقی متین روحانی  در نیویورک در احتجاجات جاری بین المللی (متأسفانه در غیاب دیپلماسی! ) و در برابر زورگویی های ترامپ و دار ودسته داخلی ومنطقه اش، ارزش نمادین خوبی دارد اما این زبان حقوقی در عرصه تدبیر کشور  دریغا که زمین گیر  و  ناکارامد است وگره گشاینده نیست. متأسفانه زبان واقعی سیاست در ایران ، اصلا زبان حقوقی وزبان عرف اداره معمول کشور نیست بلکه زبان ایدئولوژی رسمی است.  زبان اقتصاد ما نیز از این بدتر؛ بر سیاق رانت و  دلالی است.

 3.دستور زبان  واقعی اقتصاد ما را شبه پول هایی تعیین می کنند که کیسه های بزرگترش در دست خصولتیان است که بر ساحل غنیمت نشسته اند و شاید به این دریای آشفته زندگی مردمان پوزخند می زنند. 70 درصد شبه پول ما در دست بانکهای خصولتی است وشصت وچنددرصد بدهی به بانک مرکزی نیز بدهی آنهاست. 

4.هزینه این زبان ایدئولوژیک ورانتی را مردم در کف زندگی روزمره  می دهند با مرارت ونگرانی رو به گسترشی که گریبان شان را بدجوری گرفته است  وامید هایی که دریغا از دست می رود. دولت بورکراتیک وتکنوکراتیک روحانی به اندازه زبان حقوق بین الملل نسبتا شیوای امشب او،  قادر به تکلم(چه رسد به عمل) با زبان حقوقی ِ ملی و  زبان فنی ِ کارامد و نافذی در عرصه ادارۀ اقتصادی کشور نیست. خود او نیز که ابتکار دیپلماسی را از دستش گرفتند، نسبت به بقیه آنچه دراختیارش هست مثل کنترل اقتصاد مغشوش و آشفته ضعف نشان می دهد و راجع به اختیاراتی هم که ندارد(در خصوص مسائل مهمی چون حقوق بشر و غیر آن) هیچ کاری نمی تواند بکند. 

5. تحریم ها و تحرکات تروریستی و انواع استعدادهای واگرایی در فرهنگ وتاریخ این جامعه مزید بر مشکلات مزمن زیستبومی واقتصادی هم میهنان شریف ما خصوصا در استانهای محرومی همچون خوزستان وبلوچستان وکردستان و خراسان و آذربایجان و غیر آن شده است و نگرانی این سرزمین و این مردم، حقیقتا تلخ ودردناک است. قشرهای فرودست اجتماعی لت وپار می شوند، از دست می روند وطبقه متوسط فرهنگی نیز روز به روز ضعیف تر....

6. نگاه بلند مدت و اهتمام به تفکر و تحقیق، و درس و بحث،  وتعلیم وتربیت،  و حتی مشارکت و گفتگو و همکنشی در سپهر عمومی، هرچند تنها امید در دسترس مان برای «مسألۀ ایران» است ولی نگرانی های حاد جاری را چگونه رفع بکند؟ چه باید کرد؟ از کجا باید آغاز کرد؟.... ایران می ماند و زندگی در این سرزمین همچنان جاری خواهد بود، اما بسیار صعب و سخت و دشوار و پرمخاطره با مسؤولیت های سنگین تاریخی.....  

مقصود فراستخواه، سحرگاه  5 مهرماه 97

فایل پی دی اف