تأملات تنهایی فراستخواه

• تأملات تنهایی، روایت- پاره های نزدیک ترین لحظه های هستی من به خود من است.
• دمی برای با خود گفتن واز خود پرسیدن؛
• در تقلای کودکانۀ معنا بخشیدن به تجربه های غریب  بودن.
• گاهی که خواب از اصرار بی حاصل من برای آزمایش مکرر مردن، خنده اش می گیرد؛
• وبه اندیشیدن برای بقیه بیداری هایم دعوت می کند.
• گاهی در حین کار وحتی رانندگی که یکباره خیره می شوم؛
• شاید به تداعی های وحشی وخود رویی که از ذهن ِ بی تاب خسته می رویند.
• گاهی در میان جمع که دلم جای دیگر است.
• ....یا وقتی که در باغ وراغ می روم ومی دوم در جستجوی سایه ای.
• چیزهایی مبهم در آن سوی دور تمنای آگاهی،
• شبح گونه می آیند  ومی روند؛ سرکش، بی هیچ قاعده
• اما لبریز از طنین آشنا.
• گاهی  گرفتار عبارت هایم  می شوند در اینجا...آهسته تو را می خوانند برای رهایی.

 لطفا کلیک کنید