اسرائیل متجاوز و مسؤولیت اخلاقی ِ ما نسبت به« تصمیم گیری دربارۀ منافع وحقوق عمومی»

1.مسؤولیت اخلاقی به این معناست که همه افراد انسانی نسبت به عملکردشان مسؤول اند. کسی که به مال و جان و حیثیت  لطمه می زند، مطمئنا مسؤولیت اخلاقی دارد، عملی زشت انجام می دهد و قابل نکوهش جدی است، مورد تقبیح وجدان های بیدار قرار می گیرد و بازخواست می شود. هرچه حقوق گروه های بزرگی از افراد و خصوصا یک جامعه به میان می آید ابعاد این مسؤولیت بیشتر می شود.

2. نتیاناهو و حاکمان اسرائیل که واژه جنایت علیه بشریت نیز دربارۀ آنها اندک است تاکنون به خاطر اعمال شان در حق ملت فلسطین ولبنان و ساکنان کرانه ها  ومناطق اشغالی و انبوه کودکان وزنان ومردانی که بیرحمانه کشته شدند و یا اکنون از زخم ها و آوارگی و گرسنگی و بیکسی و بیخانمانی و ترس و نگرانی وبی پناهی های خویش رنج می کشند ، مطمئنا مورد تقبیح وجدانهای بیدار جهان کنونی هستند و برای همیشه تاریخ بشر و نسل های آتی نیز همواره ار از آنها به زشتی و نکوهش و نفرت یادخواهد شد. حلقۀ اخیر سرکشی ها وقانون شکنی های اسرائیل، شبیخون به ایران عزیز همزمان با مذاکرات دیپلماتیک مسؤولان دولت است.

3. اما از مهم ترین قلمروهای مسؤولیت اخلاقی، حکمروایی است. حکمرانان درقبال تصمیمات، سیاستها و اعمال خود و آنچه به صورت مستقیم وغیر مستقیم با حقوق زندگی و رفاه وتوسعه یک ملت و حال و آینده یک ملت می کنند مسؤول اند. این از جمله عرصه های جدیِ مسؤولیت اخلاقیِ در خصوص تصمیم گیری نسبت به منافع وحقوق عمومی است.

4. چگونه می توان اطمینان یافت که حکمرانان به مسؤولیت اخلاقی ِ خود در « تصمیم گیری مربوط به منافع وحقوق عمومی» بدرستی عمل می کنند؟ یک معیار و محک مطمئن، « عقلانیت و علم و دانش معتبر» است. هرچه تصمیم بر مبنای عقل وعلم موثقی اتخاذ بشود به همان مقدار وجاهت اخلاقی خواهد داشت. برای مثال هنگامی پزشک برای مراجعه کنندۀ خویش توصیه به جراحی بزرگی می کند تنها توجیه اخلاقی اش این است که نسخه اش برمبنای دانش واجد اعتباری باشد.

5. همه تصمیمات حکمرانان خصوصا سیاستهای مهمی که با منافع و حقوق عمومی در ابعاد بزرگتری ارتباط دارند مانند جنگ وصلح، تنها وقتی می توانند به لحاظ اخلاقی مجاز ومعتبر و موجه و اخلاقی باشند که برمبنای «خردورزی و علم و دانش کافی و موثق» اتخاذ بشوند.

6. اکنون این پرسش به میان می آید که در قبال تجاوز وحشیانۀ اسرائیل به کشورمان آن هم در جهانی چنین هژمونیک و منفعت اندیش و عملگرا که همه می شناسیم، چگونه از عهدۀ مسؤولیت اخلاقی ِ« تصمیم گیری دربارۀ منافع وحقوق عمومی» بدرستی بر بیاییم؟ تنها راه این است که مطمئن باشیم سیاستها و اقدامات وتصمیمات نهایی و مرجع وعالی ما برای نحوه مواجهه با شرایط کنونی  بر مبنای عقل سیاسی و علم صحیح دیپلماسی  پیش می رود.

7. اما سؤال جدی تر این که آیا چنین مسیری بدرستی وبه قدر کفایت وموجه طی می شود؟ کارشناسان و متخصصانی هستند که با وجود کاهش درجه آزادی ما برای انتخاب سناریوهای ممکن(بر اثر سیاستهای نادرست قبلی مان)، هنوز نیز امیدوارند بلکه بتوانیم برای استفاده از معدود ابزارهای باقیماندۀ دیپلماسی در منطقه از طریق کشورهایی مثل ترکیه و دولتهای عربی ونهادهای بین المللی، راهی باز بکنیم تا ملت وسرزمین عزیز مان از افتادن به یک وضعیت پرمخاطره تر مصون بماند. اما آیا دانش ملی و توصیه های علمی، راهی مؤثر به مراجع عالی تصمیم گیری پیدا می کنند؟

8. نگرانی وقتی افزایش پیدا می کند که خیلی اوقات شاهدیم دو چیز در ایران بسادگی جای «علم معتبر ودانش موثق» می گیرد؛ یکی «ناعلم» است و دیگری «شبه علم».  نویسنده به نوبه خود ودر جای دیگر در این زمینه بحث کرده است . امیدواریم این نگرانی های بسیار مهیب در کشورمان رفع بشود و ملت-دولت ایران از این ورطه با سربلندی عبور بکند.