نوروزْ ماندن و نوروز نماندن؛ مسأله این است.....

نوروز هرچند قرینِ تازه شدن باغ و راغ است و بازشکفتن دشت ودمن است اما در اصلْ، همواره نوروز ایرانی به صورت اجتماعی ساخته شده است.اگر حال مردمان خوب است پس می توان انتظارِ جشنی و سروری داشت. بله ساکنان این سرزمین با تاریخی پرحادثه آشنا بودند، در متن سختی ها نیز شور زیستن از خود می تراویدند، به زندگی «آری» می گفتند وقدم باد بهاری را به فال نیک می گرفتند؛ اما، اما در جهان واقعی، هیچوقتْ ما نوروزِ «لابشرط» نداشتیم.

نوروزْ یک تجربۀ جمعی است. نوروزْ یک «شادمانیِ  انفسی» است اما فقط آنگاه که به توانِ اجتماعی برسد. «نما»ی نوروزیِ ما به مقدار سرمایۀ امید واعتماد ما، به پیوند و گفتگو ومشارکت تعمیم یافتۀ ما، وبه اندازۀ احساس برابری در فرصت های زندگی و در شرایط امکان برای نیکبختی مشترک اجتماعی است. جنبشِ نوروزی چه در خاک ودرخت،  چه در احوال مردمان، و چه در خان ومان وکوی و برزن، موقوف به حکم پنج روزۀ «میر نوروزی» نیست.

خط معیارِ نوروزیِ ما وشاخص شادمانگی جمعی ما،  در تجربۀ واقعا زیسته شدۀ مناطق زلزله زده، در سکونتهای اطراف شهر، در میان آسیب پذیرترین گروه های اجتماعی و در نبض ادارۀ خوب کشور است. نوروزْ موکول به تمامیت ارضی، به امنیت، به رفاه اجتماعی و به تربیت و آزادی  وبه یک حیات معقول جمعی است.

.....اما در فرجام کار نیز همچنان نوروز در انتظار نگاه ماست و چشم به تصمیم وجودی وذهنیِ ما دوخته است. نوروز ماییم، روزها از ما برکت می گیرد، ایام از ما نوروز می شود.

 نوروزْ  ماندن و نوروز نماندنِ ما؛ مسأله این است.  

فایل پی دی اف