زمان، بارقه ای از ابدیت اوست

عالم، معمایی است از آمدن واز رفتن، از بودن واز نبودن.

 همه هرچه آغاز می شوند به پایان می رسند.

 آن چیست که همۀ آغازها وپایان ها در اوست واو را نه آغازی ونه پایانی پیداست؟ زمان، بارقه ای از ابدیت اوست.

 لامکانی که مکان، آویخته به اوست وخود از فرط بیکرانگی ناپیداست.

 معناها نهایتا در او به هم می رسند. حیرتها عاقبت در او فرو می روند. میل ها سرانجام به او ختم می شوند. در زمین وآسمان به هرچه اشاره می کنیم، مشار الیه نهایی اوست. هرچه از اسباب وعلل می شناسیم منتهی الیه همه اوست؛ خیلی دور وخیلی نزدیک.  

شعوری که در کائنات هست جلوۀ آگاهی اوست. امکانها همه از سعۀ هستی او سرریز می شود و چشم ها در نهایت به او دوخته و در او فروبسته می شوند. 

سرچشمۀ همه خیرها وکمالات، ونقطۀ امیدی دربرابر همه شرّها وکاستی هاست. 

ما همه از اوییم وهمه به سوی او می رویم. اعظم طالقانی هم رفت و تسلیت باد به خانواده محترم

https://t.me/mfarasatkhah/580