رنسانس ناتمام ایرانی؛ ..... واینکه با دردزاده ایم و با امید زنده ایم

رنسانس ناتمام ایرانی؛

 نگاهی به دویست سال تقلای تمدنیِ یک ملت

واینکه با دردزاده ایم و با امید زنده ایم 

مقصود فراستخواه

اندیشه پویا ، ش 65، 1399: 85-86

گاه محصور زمانهای کوچکی می شویم که بسیار سخت ودشوار بر اذهان وجانهای ما سنگینی می کنند. در چنین لحظه ها باید تاب آورد و زمانِ بزرگ ایرانی را دید؛ «به پای او دمی است این درنگ درد ورنج». ملتها در زمانهای بزرگ ساخته می شوند. با مطالعۀ استقرایی و جزء به جزءِ  دو  قرن 1200 و  1300 ، «رنسانس ناتمامی » را در ایران می بینیم؛ پر نشیب وفراز ، نا خطی و بی تاب.

روح بی قرار ایرانی در ذهن ها وجانهای کنشگران وبا حالاتی از آگاهی وهیجان،  و صورتهایی از عزایم و اعمال؛  در تمنا وتقلای تحول خواهی و تحقق ذات بود تا به امروز. این کنش ها، البته که نقائص معرفتی، محاسباتی و اجرایی داشتند. با نظر به صعوبت تاریخی  وسنگینی ساختارها وپیچیدگی موقعیتهای مان می توانیم این نقیصه ها را درک کنیم. طرحِ «از نو ساخته شدن ایران»، آری ناتمام بود ولی بیهوده نبود، سعی بیحاصلی نبود ونیست. زندگی ملتی است که می اندیشد، می کوشد، خطا می کند، می آموزد و دوباره برمی خیزد و راه می رود:«چیست جز این، نیست جز این راه...»

بقیه در فایل پیوستی

اینجا کلیک شود