روزنی از دیوار زمان، آیا می توان یافت؟

روزنی از دیوار زمان،  آیا می توان یافت؟

روزنی از دیوار زمان،  آیا می توان یافت؟

ذهن بی خانمان امروزی در جهانی مرکز زدایی شده قرار گرفته است. این «وضع ذهن» در دنیای مدرن وبویژه در شرایط پسامدرن است.  دنیایی بی سایبان مقدس. در چنین وضعی است که اینجا وآنجا به انواع مناسبتها دلتنگیِ «رجوع به اصل» به وجود می اید. چگونه می توان هم پیش رفت  وهم بازگشت ؛ منتها نه به پس، بلکه به اصل. جنبشی در اروپا هست با عنوان جنبش آهستگی . دنیای ما خیلی با شتاب و سراسیمه به پیش می رود  . چطور می توان قدری او را آرام کرد  وبا آرامش بیشتری جلو رفت اما بدون بازپس ماندن از پیشرفت و حقوق و دمکراسی و آزادی ها و توسعه.   انسان نیاز به تأمل  ومراقبت دارد ورجوع به اصل ، اما بدون محروم شدن از حقوق وآزادی هایش. زمان دوری و زمان پیشرفت می توانند با هم آشنا بشوند. می توان سفر در خلق کرد با حق. بودن در عالم وچشم دوختن به یک حقیقت؛ کثرت در وحدت، و وحدت در کثرت. به این منظور باید روزنی در این عالم کثرت ساخت برای نگریستن به یک وحدت غایی. به تعبیر سهراب، روزنی از دیوار زمان که چهره خودمان پیدا شود  وبتوانیم اوج بگیریم وپر از فانوس و پر از پل بشویم  ومانع و مزاحم دیگری نباشیم و سرشار از ربط خلاق بشویم. جویبار چشمان ما به دریای نامتناهی هستی بپیوندد و ریه ها از ابدیت پر وخالی بشود.

(تکه ای  دیگر از بحث فراستخواه دربارۀ نه گانۀ شخصیت آدمی، خانه اندیشمندان علوم انسانی ) 

                                                                                                                                          

فایل صوتی

https://www.instagram.com/p/CCOTKHjJF5D/