رهایی از رنجهای مان

رهایی از رنجهای مان

رنجها بخشی از جهان واقعی ما هستند. این جهان بنا به سرشت خویش هرگز خالی از رنج واندو نیست. حتی برای تولید  وتجربۀ لذت وشادی باید رنج بکشیم . برای تعمیم لذتها به عموم مردمان وبرای داشتن شادی های پایدار باید بار رنجهایی را بر دوش بکشیم. لذتها و رنجها، شادی ها  وغم ها در هم تنیده شده اند وشکوه را باید در همین رنگین کمان غم و شادی بجوییم . تا می توانیم باید برای تقلیل محنتها ومرارتها کوشش عقلانی و جمعی بکنیم اما نه تنها خود این کوششها  حاوی رنجهایی است بلکه بعد از هرکوشش نیز رنجهایی همچنان باقی خواهد ماند. باید آموخت که با این رنجها به نحوی معنادار و رضایتبخش همراهی فعالی کرد. مسأله فقط تحمل رنج نیست می توان به غم ها معنا بخشید و در غم ها غوطه خورد  و رنجها را گرامی داشت. ما در لبه های تماس خویش با جهان وبا خود ، عمدتا به تعینات مادی انس ذهنی گرفته ایم که کم و زیاد می شوند و می آیند ومی روند  اما مهم آن سطحی عمیق از وجود است که اندرکمال خویش ساری است. بهترین پاسخ ما به بودن مان در اینجا  شجاعت بودن است، احترام به هستی وبه کائنات وبه خود وبه دیگری است . فعالیت شخصی ومشارکت جمعی است ، به اشتراک گذاشتن  صمیمانه خودمان در بهبود شرایط زندگی در این جهان است.    

بخشی از سخنان مقصود فراستخواه در آیین سوگواری مادر اسماعیل خلیلی ( از دوستان وهمکاران ) ،   29 مرداد 99 

در اینجا 

https://www.instagram.com/p/CEHNCXLpMua/