روح معترض یک ملت؛ نسبت شعر و ویژگی های جامعه شناختی ایران

در ایران نوعی نارضایتی تاریخی دیرین هست. این ریشه های عمیق در زخم های کهنه تاریخی واجتماعی ما دارد. روح ایرانی درگیر نوعی ناخرسندی تاریخی از اوضاع زمانه است  این گاهی در خیام وگاهی در حافظ  وگاهی در عبید زاکانی گاهی در باباطاهر  هربار به شکلی بت عیار در می اید ونهان می شود. اما به تناوب خسته هم می شود و از تک وتا می افتد و به درون معطوف می شود  و به بیان دیگر چون نمی تواند جهان بیرون را تغییر دهد به تغییر نگاه خود وجستجوی تکیه گاهی درونی در خود معطوف می شود مثلا در عطار ومولوی و شعر عرفانی....آرامش درونی پایدار ایرانی تنها از طریق ساخته شدن یک دنیای رضایتبخش در بیرون است واین کارناتمام ایرانی است پس در شعر ایرانی نیز همواره حالتی از یک مرثیه ناتمام را می شود احساس کرد. 

نسبت شعر و ویژگی های جامعه شناختی ایران

روح معترض یک ملت

در گفت و گوی علی مسعودی نیا ومیترا فردوسی با مقصود فراستخواه

وزن دنیا، شماره 13 ، اسفند 1399:  47-53