غم

غم‌خوری نخستین سطح دردهای­مان­ است. با عمق بیشتر به غم‌خواری می­رسد وقتی­که شما در اندوه دیگری شریک می‌شوید. بدون غمخواری همدیگر، هیچ ملتی به شادی نمی‌رسد. کوشش برای زدودن غم‌هایی از این عالم، در ما نوعی احساس رضایتبخشی ایجاد می کند.

بعد به سطح غم‌گساری می­رسد. در گساردن نوعی عمل جمعی هست. ان‌جی‌او درست می‌کنید برای کودکان بی‌سرپرست. تا در عالم، غمناکی هست،هیچ‌کس­شادمان نیست.

این مسیر سرانجام می‌رسد به غم‌آگاهی؛ غم­های اجتماعی را کاهش می‌دهید اما می‌فهمید که رنج همیشه هست. یا غم نداشته‌ها یا ملال داشته‌ها. در این دنیا زخم‌هایی هست  که برای مواجهه با آن سطح عمیقی از درک و احساس لازم داریم. غم‌ها تعالی می­یابند و ادبیات غم می شوند؛ یک نارضایتی هستی شناختی.....

مبسوط گفت وگوی حسین گنجی با مقصود فراستخواه، مجله آنگاه، ش 15، پاییز 1400: 18-29

https://www.angahmag.com/angah-15/