امید در عمق جهان معانی و همکنشیهای ماست، در تفسیرمان از بودن در اینجا وعبور از این شرایط.

ساختارها،سیاستها ورویه های رسمی، عملا موقعیت های زندگی جامعه را به قلمرو مستعمراتی خود بدل ساخته است: با چشمانی سراسربین و دستهای دراز مداخله گر در همه چیز.

این به بی­فعلیِ گروه­های اجتماعی و زوال امید می­انجامد وآنها را به یأس وانفعال سوق می دهد.

اگرقراربه­رفتارهای­واکنشی­باشداقتضای شرایط موجود متأسفانه ناامیدی است.

اماکنشگران­ایرانی میتوانند به­اتکای­آگاهی ِتمدنی­وفرهنگی وبا تکیه به ظرفیتهای آرزومندی و قابلیت های زیر پوست یک جامعۀ متحول، مواجهۀ معقولی با این قضایا داشته باشند، به نحوه عبورخود از این شرایط معنا ببخشند ونقش خلاقیت درونزایشان را بر این اوضاع بزنند. هیچ ملتی بدون مقاومت اخلاقی و عملی واجتماعی به جایی نرسیده است

طرح بزرگ ناتمام ایرانی با هم افزایی پروژه های کوچک ما تمام می شود وبا ابتکارات مدنی وحرفه ای وصنفی و محلی و علمی وآموزشی و اجتماعی واقتصادی مان. در اثنای این پروژه های کوچک هدفمندمان قابلیت های تازه در خود وامکانهای تازه ای از  اعمال متنوع اجتماعی کشف میکنیم.

امید در عمق جهان معانی و همکنشیهای ماست، در تفسیرمان از بودن در اینجا وعبور از این شرایط.

ویدئوی مشروح بحث فراستخواه:  

https://www.youtube.com/watch?v=ALMBznIf7XQ

واینجا: 

https://t.me/mfarasatkhah/904