جامعه در دولت چکّه می کند

یک فکر معقول ملی و اخلاقی همواره از پیشرفت دیپلماسی برای زندگی صلح آمیز ما با جهان خوشحال می شود؛ حال در هر دولتی وحتی اگر هم دیرشده باشد. آنها که نمی خواستند همین روند بموقع تر در دولتی دیگر روی بدهد خود دربارۀ اخلاقی بودن کارشان تأمل بکنند. آزادی سی چهل میلیارد دلار بلوکه و گشوده شدن باب مراودات بعدی شاید دست کم فضایی برای نفس کشیدن مردمی باشد که پی در پی رنج های غیر ضرور متحمل شده اند.

اما چرا مذاکرات آهسته پیش می رود و دختران و زنانی محدود به ورزشگاه راه می یابند وبرخی نشانک های دیگر؟ یک علتش به عملکردهای مرزی بر می گردد. جامعه با پویایی هایی که دارد به درون دولت چکّه می کند. در جامعۀ ایران ارادۀ معطوف به زندگی و فرهنگ و هنر و عقلانیت و صلح وعدالت و توسعه هست. حتی از سطح مدنی نیز پس زده می شده، اما تحصیلکردگانش بخش هایی از بورکراسی دولت را به آرامی تسخیر می کنند و حاصل جمع کنشگری وابتکارات مرزی آنها در قالب مشاغل فکری وتخصصی، دست کم در مدیریتهای پایه ومیانی، باقیمانده ای از فکر توسعه را درون سازمان دولت به زبان فنی وکارشناسی ترویج می دهد وهمینهاست که می کوشند عقلانیتی نسبی ایجاد کنند. البته هنوز هم تا اصلاحات ساختاری ونهادیِ لازم برای عقل حکمرانی، راه زیادی در پیش هست. متأسفانه عرصه سیاست در ایران خیلی ریاکار وعوام بازار شده است. اما جامعه می خواهد زندگی بکند عُرضه اش را هم دارد.....