صلح اندیشی موکول به درک کثرت است

از سخنرانی مقصود فراستخواه:

در دهمین نشست اندیشه ورزان صلح ، نهم شهریور 1401

تکه دوم:

صلح اندیشی و حیات صلح آمیز موقوف به فهم منطق کثرت است. ما در قابهای ذهنی خودمان می بینیم و  استدلال می کنیم، حسب شالوده های ذهنی مان است که  اموری را تصدیق یا انکار می کنیم.

 محی الدین عربی در فصوص ، فص هودیه  ، فص  دهم ،   به سخنی از پیامبر اشاره می کند که «حق تعالی روز قیامت در صورتی ناشناخته برای گروه های خلائق تجلی می کند پس انکارش می کنند و می گویند پناه بر خدا، آنگاه در صورت عقایدشان جلوه می کند پس به سجده اش در می افتند» در ذیل این سخن نبوی، ابن عربی توضیح می دهد که ؛«خداوند متعال واسع تر و عظیمتر از آن است به حصار عقیده ای غیر از عقیدة دیگر بیاید چراکه خود فرموده است هرکجا روی برگردانید پس همانجا روی خداست »

شما جمله ها و اظهارات بنده را که می شنوید  متناسب با  شالوده ذهنی خود دریافت می کنید ، قبول یا رد می کنید

حتی برای فهمی از عرایض بنده بناگزیر باید آن را در شالوده ذهن خود تنظیم مجدد بکنید پس من چگونه انتظار داشته باشم که عین من فکر کنید وآنجه من باور دارم شما هم لزوما باید باور داشته باشید

تا سخنی از زبان من به ذهن شما منتقل می شود دیگر از آن من نیستند شمایید که از آنها  تعبیر و تفسیر  ودرک خود را دارید

پس حتی وقتی شما سخن گوینده ای را تأیید می کنید با درکی کم وبیش متفاوت از معنای موجود در ذهن گوینده است

مشترکاتی بین ما هست  وهمین نیز اجازه گفت و گو می دهد اما این وحدت و اشتراک بشدت آغشته به انواع کثرتهاست (وحدت در عین کثرت ، و کثرت در عین وحدت)

این مبنای معرفتی به ما کمک می کند  دیگران را درک بکنیم و   اختلاف افکار و باورها و عقاید و سبکهای زندگی را بپذیریم  و همین نیز  ما را مهیای  حیات صلح آمیز می کند  و می فهمیم که شایسته است دلایل قوی بیاوریم  ومعنوی،  ولی هرگز  رگهای گردن مان، به حجت قوی نباشد

اینجا