دربارۀ هشتک «من وکالت می دهم» ومابقی قضایای مؤلمه ایران مان

دربارۀ هشتک «من وکالت می دهم»  ومابقی قضایای مؤلمه ایران مان

در ایران دو سنت تاریخی شکل گرفته است : سنت سلطنت  و سنت روحانیت.

این دو سنت، بخشی از تاریخ وفرهنگ جامعه ما بود ولی مشکل از آنجا پدید می آمد که هر دو، به ایدئولوژی تبدیل شدند. اولی به ایدئولوژی اقتدارگراییِ حکومت  و دومی به ایدئولوژی تمامی خواهیِ حکومت.

تجربه تلخ نخست:

در قبل از انقلاب سنت پادشاهی در تاریخ ایران به صورت ایدئولوژی شاه پرستی در آمد ومبنای نوعی اقتدارگرایی در دنیایی مدرن شد. شاه به جای سلطنت و سپردن امور ادارۀ کشور به قواعد ملی و دمکراتیک، اصرار بر حکومت تک سالار داشت و روال های کشورداری عادلانه و آزادمنشانه را برهم زد و درنتیجه نتوانست  اجتماع نخبگانی را متقاعد بکند، با پویش های متن جامعه همراهی نکرد و در نتیجه کل برنامه مدرنیزاسیون دولتی و رشد قابل توجه در آن دوره که البته متکی به درآمدهای نفتی بود، برهم خورد و کشور به ورطه انقلاب افتاد.پس حداقل یکی از ایرادهای جدّی در هشتک «من وکالت می دهم» این است که دوباره با رجعت به این ایدئولوژیِ «آزموده شده» و شکست خورده در چند دهه ، اکنون می خواهد آزموده ها را دوباره بیازماید، بدین ترتیب جامعه ای تحول خواه را به قهقرا می کشد و تمام روال های عرفی وعقلانی پلورالیسم و دمکراسی را درهم می ریزد و مانع همگراییِ اختلافی ِ همه نیروهای تحول خواه  می شود.

تجربه تلخ دوم:

با انقلاب بهمن 57  هرچند از ایدئولوژی شاه پرستی واقتدارگرایی مبتنی بر آن رهایی یافتیم اما ایدئولوژی دوم جامعه را غافلگیر کرد وگریبانش را گرفت. خلط دین ودولت، منشأ تمامی خواهی مذهبی از نوع فقه شیعی ایدئولوژیک در شکل دولتی اش  شد و در نتیجه روال های پاسخگویی و حدود اختیارات حکومتی، حقوق حاکمیت ملت، حقوق بشری، مطالبات اجتماعی و مشارکت برابر همه گروه های اجتماعی،  تفکیک قوا و ادارۀ عرفی وعقلانی و عادلانه و دمکراتیک جامعه چه در سیاست داخل و چه خارج لطمه خورد. بدین ترتیب هم دین جامعه لطمه خورد وهم بنیان کشورداری صحیح.  اکنون جامعه در ابعاد بزرگی دچار مصائب این ایدئولوژی گشته است به جای آنکه از سنتهای دینی ومرجعیت ، بدرستی ودر جای خود استفاده بشود.

چاره کار گفتگوی فراگیر رضایتبخش وپرثمر با اتحاد  وائتلاف تمام گروه های دلبسته به این سرزمین است که برای توسعه و پایداری ایران وحق وحقوق ایرانیان می کوشند. راه درست این است که امور جامعه و دین و علم وهنر و فرهنگ وسیاست واقتصاد و دیپلماسی کشور به جایگاه درست ومعقول خود برگردد. هرچیز در جای متعارف و معقول خود قرار بگیرد.  

برای توضیح بیشتر بنگرید به  صوت کل روایت مقصود فراستخواه بنگرید به :

https://iranepaydar.com/iran-according-to-maqsood-farastkhah/

فراستخواه در قسمتی از روایتش می گوید:

ایران پروژه ای شکست خورده نیست بلکه طرحی ناتمام است. علت اینکه ایران نمی تواند در تحول خواهی خود موفق بشود و به پایداری برسد چیست؟ یک علتش عدم امکان شکل گیری یک دولت-ملت  مناسب است. دولتی که  با محتوای تحول خواه جامعه تناسب داشته باشد. دولتی که با اجتماع نخبگانی  و پویش متن جامعه همراهی رضایتبخش داشته باشد. حداقل در چند دهه گذشته، علتش این بود وهست که شکل ساختاری حکومت با پویش های بخش مهمی از محتوای جامعه تناسب ندارد و این به تضاد دولت وملت می انجامد. سیستم رسمی و  مستقر با جهان زندگی ایرانی ناهمزمان است. چرا؟ چون در این چند دهۀ اخیر ، دین و دولت با هم خلط شد. سبب آن نیز سنتهای دینی «ایدئولوژیک شده» بود که به تصاحب دولت درآمد ومنشأ یک تمامی خواهی گشت.     

گزیده ای از آن در زیر :

https://iranepaydar.com/asynchrony-of-government-and-society-and-the-confusion-of-religion-and-government-in-iran/

نسخه صوتی کامل برنامه در سایت، کست‌باکس و کانال تلگرام و نسخه تصویری برنامه در کانال آپارات و یوتیوب ایران پایدار در دسترس است.