درد نوشتی با اهل ایمان (دربارۀ مسألۀ حجاب)

    درد نوشتی با اهل ایمان (دربارۀ مسألۀ حجاب)

اشاره: نویسنده این سطور در خانواده ای متدین به بار آمده، کودکی تا جوانی اش را پیش از انقلاب با نماز وروزه و سبک زندگی مذهبی سپری کرده و از خانه تا محله وشهرخویش وسپس شهرهای دیگر چندین دهه مدام در مجالس دینی حضور داشت وبا مسجد ومنبر و تفسیر مأنوس شده ، تاحدی کتب و منابع دینی خوانده و تحصیلات دینی داشت .

دین، نهادی اجتماعی،فرهنگی ومدنی است ونه دولتی. دینداری  وایمان با آزادی معنا می یابد. بهترین و خالص ترین حیات دینی که در عالَم می توان تصور کرد حیات ایمان و مؤمنان در یک نظام دموکراسی خوب وآزادمنشانه است.

اینجا بنای ورود به تحلیل های جدی فقهی و تفسیری و تاریخی در موضوع حجاب نیست که حدیث مفصلی است . حتی در صدد بیان انبوهی تحقیقات میدانی نیستم که طی سالهای اخیر خوانده ام یا زیر نظرم انجام گرفته یا شخصا پژوهش کرده ام و  به استناد آن­ها در ایران امروز بخش مهمی از متدینان نیز مایل وقائل به آزادی دختران و زنان خانواده، فامیل، محله وشهرشان در انتخاب پوشش به مثابۀ یک سبک زندگی اند.

متفکران دینی مستقلی از همان ابتدای انقلاب با تبدیل نوع پوشش به امریه حکومتی مخالف بودند.

بکوشیم ضمن نقد ساختارها وسیاستها، خود نیز برای رعایت مبادی اخلاق انسانی، برای برائت ذمه خویش درباب حق وحقوق هموطنانی که به هر علت یا دلیلی مایل به سبک زندگی مورد نظر حکومت نیستند، حتی برای حفظ کیان دین،ارجمندی ایمان و شرف عفاف در وجدانهای بیدار و چشمان کنجکاو نسل های فردای ایران وجهان،

دامان نهاد اجتماعی دین را که بخش مهم فرهنگ و تمدن ایرانی است  و قرین آزادی و انتخاب است، از شوب غضب و عصبیت،  از لوث اجبار و  اکراه و خشونت، مردسالاری ومردم آزاری، از انواع مقتضیات قدرت وریاست،  از منافع دنیوی و دستاویزهای جناحی مصون بداریم.

دریغا جانب عزیز ایمان که از والاترین مدارج احوال روحی بشر و عالی ترین مجالی حیات معنوی در هرکجای دنیاست از این انقلابات دهر وابتلائات ویرانگر روزگار... دردا ودریغ.