«تمامی خواهی» یعنی این؛ خانه اندیشمندان و ادامه مصائب علوم انسانی در ایران

متأسفانه تمامی خواهی در ایران  هفت دریا نیز بیاشامد سیر نمی شود 

 کل جامعه و زندگی وفرهنگ را، و دانشگاه ها را ومدارس را، وحوزه عمومی علم را  به قلمرو مستعمراتی خود و در تصاحب  ایدئولوژی خود در آورده اند

اما هنوز  دندان طمع  از یک خانه کوچکی نمی کنند

«خانه اندیشمندان علوم انسانی» در این سالها از نادر فضاهایی  بود که مباحث  و گفتگوهای علمی  با مشارکت  انواع دیدگاه ها و جریان های فکری در علوم انسانی کشور  در آن  صورت می گرفت ؛  اکنون می خواهند درآنجا را نیز تخته بکنند  و در خدمت منافع و مقاصد گروهی وسیاسی خود درآورند.

من طی این سالها  بارها با شواهدی شرح داده ام که چگونه تمامی خواهان ،  علوم انسانی  را « علم ساکت»  می خواهند؛

علوم انسانی را  «مقفّل»  می خواهند  وطی این چند دهه  انواع قفل و بست های آشکار ونهان  به آن زده اند ، 

علوم انسانی در نتیجه این تمامی خواهی ها، به«علوم انسانی معطّل» تبدیل گشته  است که  بی اعتنایی سیستماتیکی به  نتایج اندیشه ها و پژوهش های آن در اقتصاد، فرهنگ، سیاست، حکمرانی و دیپلماسی طی این چند دهه حکمفرما بود وهست

 اکنون شاهدیم که حتی به این همه نیز بسنده نمی کنند و یک خانه کوچک متعلق به آن را هم تصرف می کنند و این یعنی تمامی خواهی....

این یعنی «علوم انسانی مسخّر»

باید بپرسیم از آقایان ؛ گیریم قضاتی هم نبود تا از این خانه دفاع حقوقی بکنند(وامیدوارم چنین نشود)گیریم  شما   این خانه را نیز تصرف کردید،

بسیارخوب!  با یک «جامعه دانشگاهی شده»  می خواهید چه بکنید؟ 

با «علوم انسانی خانه بدوش و  تحول خواه»  در جای جای این سرزمین  و با  اصحاب «علوم انسانی انتقادی  ایران» در  جای جای دنیای آزاد می خواهید چه کنید؟

گیریم که همه مکان های فیزیکی را به تصرف خود درآوردید آیا از عهده  اذهان و جانهای ما نیز بر می آیید؟ هرگز....

زندگی در این سرزمین جاری است

 و تمامی خواهان اگر هم ساختمانها و بدنها را متصرف شدند ،

 روح و جان واندیشه های یک جامعه زنده  را نمی توانند به تصرف خود دربیاورند....